_
_
_
_

Lees de rest van: De beste grappen van Adam Sandler

Hollywood houdt er ontzettend van om geschiedenis te vertalen naar het witte doek. Of het nu slavernij betreft, de Britse monarchie of Amerikaanse politiek die vervlochten raakt met cultuur: Hollywood weet er op een of andere manier altijd weer een film van te maken. Laatstgenoemd thema hangt samen met de meest recente geschiedenisles van Hollywood, namelijk de carrière van scenarioschrijver en meervoudig Oscarwinnaar Dalton Trumbo en nog specifieker de Hollywood Ten waarvan Trumbo er een was. Trumbo is een tamelijk typische Hollywood biopic die het voor het grootste deel veilig houdt, maar toch een emotionele snaar weet te raken.

Lees de rest van: Trumbo (2015)

Dat Batman v Superman: Dawn of Justice (2016) verhaaltechnisch een rommeltje is, is al op menig plaats, zo ook hier op Salon Indien, terecht geconstateerd. Dat heeft zijn weerslag op de beeldtaal, die in deze narratieve potpourri nooit tot volle wasdom kan komen. Zack Snyder is voor mij gek genoeg pas een recente ‘ontdekking’. Duidelijk is wel dat hij van de grote blockbusterspektakelregisseurs een van de meest visueel ingestelden is. Man of Steel (2013) was de film waarbij dit besef doordrong. In een beeldrecensie daarvan licht ik enkele aspecten van zijn visuele stijl uit.
Lees de rest van: Eerste hulp bij mythologisering

Ning Ying is misschien wel de prominentste regisseuse die afstudeerde aan de Beijing Filmacademie, als onderdeel van de zogenaamde “Vijfde Generatie” (samen met onder andere Zhang Yimou en Chen Kaige). Desalniettemin wordt ze door haar stijl en onderwerpkeuze vaak gerekend tot de “Zesde Generatie” van Jia Zhangke en Wang Xiaoshuai. Ze begon haar carrière echter als regie-assistent bij Bernardo Bertolucci’s The Last Emperor (1987). Vandaag staan we echter stil bij haar “Beijing trilogie”, waarmee Ning erkenning in het internationale festivalcircuit verkreeg, bestaande uit For Fun (1993), On The Beat (1995) en I Love Beijing (2001).

Lees de rest van: Ning Ying in Beijing

Crouching Tiger, Hidden Dragon: Sword of Destiny (2016) is het direct-to-Netflix vervolg op Ang Lee‘s Crouching Tiger, Hidden Dragon (2000). De Chinees-Amerikaanse co-productie is geregisseerd door Yuen Woo-Ping, regisseur van o.a. Iron Monkey (1993) en gevecht – en stuntchoreograaf van o.a. Crouching Tiger, Hidden Dragon, The Matrix (1999) en Kill Bill (2003). Michelle Yeoh keert als enige hoofdrolspeelster terug, dit keer bijgestaan door Donnie Yen en een aantal Aziatisch Amerikaanse acteurs. Want dit vervolg is geheel in het Engels gesproken, ondanks de Chinese setting. Mede daardoor is Sword of Destiny een curieuze hybride tussen oost en west.

Lees de rest van: Eén stap naar voren, twee stappen terug

Jia Zhangke’s Mountains May Depart (2015) begint en eindigt op memorabele wijze met The Petshop Boys’ Go West, een vrolijk discopopliedje dat de geneugten beschrijft van het westerse leven. Het is een passend nummer voor een film die gaat over de steeds strakker wordende financiële banden tussen het hedendaagse China en Europa, Australië en Amerika. Maar hoe zit dat eigenlijk met film in het algemeen?

Lees de rest van: Chinees overzees

Hoe spijtig is het dat onze vroegste jaren zich naderhand in een diepe mist voltrokken lijken te hebben? Zelfs de eerste herinneringen zijn al voorafgegaan door maanden, jaren van (geestelijke) ontwikkeling. De eerste zintuigelijke ervaringen, eerste stapjes, eerste woordjes; niemand die het zich voor de geest kan halen. Misschien is het dit fundamentele gemis dat een fascinatie aanwakkert voor films die een gedachte-experiment maken van dit soort openbaringen.
Lees de rest van: Spectaculaire momenten van bewustwording

Arjen en Theo verschillen over twee dingen vaak van mening: of DC of Marvel nu betere strips en films heeft, en of Zack Snyder een fantastisch of weerzinwekkend regisseur is. Samen keken ze Batman v Superman: Dawn of Justice (2016) in de hoop op een titanenstrijd. Maar net als de spierbundels uit de strips blijken de spierbundels van SI het uiteindelijk best met elkaar te kunnen vinden.

Lees de rest van: Arjen v Theo: Ochtend des Oordeels

Je kunt het hedendaags China alleen begrijpen als je de taal spreekt, de cultuur en geschiedenis in ogenschouw neemt en de verschillende etnische groepen hun plek geeft. Het is daarom niet verwonderlijk dat de uitstekende VPRO-documentairereeks Langs de oevers van de Yangtze afgelopen anderhalve maand een kijkcijferkanon bleek te zijn. Als het niet de professioneel geschoten foto’s van presentator Jan Terlou waren, dan was het wel zijn vrijwel vloeiende Mandarijn waarmee hij op de gewone burger afstapte en de harten van de kijkers veroverde. De Chinese regisseur Jia Zhangke behandelt hetzelfde onderwerp: de razendsnelle modernisering van China en welke maatschappelijke ontwrichtingen dat met zich meebrengt.

Lees de rest van: Mountains May Depart (2015)

Wie dacht dat met een titel als Where to Invade Next, Michael Moore’s nieuwe documentaire over de zoveelste oorlog van de Verenigde Staten gaat heeft het mis. De satirische twist wil dat de filmmaker Europa (en Tunesië) doorkruist op zoek naar waarden die in Europa van kracht zijn, maar in de Verenigde Staten dan wel afwezig of verloren. Moore’s gebruikelijke komische verontwaardiging is volop aanwezig, evenals trouwens zijn wat sprookjesachtige kijk op het continent.

Lees de rest van: Where to Invade Next (2015)