In 2015 zagen we veel maestro’s die (soms zeer verrassend) een volgend meesterwerk aan hun oeuvre toevoegden. Gelukkig bood het jaar ook genoeg perspectief op een mooie toekomst met jonge honden (man/vrouw) die doorbraken met unieke films. De keuze van Salon Indien is dan ook een mengeling van beiden. Hoewel twee films er voor de redactie écht bovenuit staken, was het haast onmogelijk de appels en de peren met elkaar te vergelijken. Daarom geen ranking, maar simpelweg in alfabetische volgorde: de 15 beste films van 2015. Wat zijn de jouwe?

Lees de rest van: De 15 beste films van 2015 (1/2)

Elk waterdruppel is een wereld op zich. Dat is wat het magnifieke openingsshot van El botón de nácar (2015) ons lijkt te vertellen, waarin we er één gevangen zien zitten in een blok kwarts van 3000 jaar oud. De Chileen Patricio Guzmán, die al sinds de jaren zeventig zijn land documenteert, is het evenzeer te doen om de esthetiek, als om de ethische dimensie die schuilgaat achter het vloeibare element. In zijn vorige documentaire Nostalgia de la luz (2010) figureerden hiervoor de telescopen en de woestijn van Atacama als herinnering aan de verdwijningen tijdens het Pinochet-regime. El botón vormt als kritische geschiedenisbeoefening een tweeluik met zijn voorganger.

Lees de rest van: El botón de nácar (2015)

David Bowie overleed afgelopen zondag onverwachts (althans: voor de buitenwereld) na een achttien maandenlange strijd met kanker. Een periode waarin hij nog wel een zeer origineel album opnam en uitbracht, Blackstar, dat net vorige week verscheen. Bowie was naast fantastisch muzikant ook acteur (en vaak ook als muzikant acteur). Die soms met een bijrol films opluisterde of zelfs met slechts een cameo films van extra cachet voorzag. Met zijn unieke uitstraling was hij keer op keer een bijzondere aanwezigheid, of zijn rol nu groot of klein was. Hoe dan ook was zijn verschijning in een film altijd onvergetelijk.

Lees de rest van: De bijzondere aanwezigheid van David Bowie

Eind jaren zeventig en in de jaren tachtig van de vorige eeuw trachtte Hollywood, volgend op het internationale succes van Star Wars, opnieuw een lucratieve SF-markt aan te boren. In het eerste Sterrenspoor-artikel werd deze ontwikkeling al geschetst, nu zal verder worden ingegaan op deze heropleving van het beproefde SF-genre. Deze leverde vele producties op die qua benadering en uitvoering even divers als talrijk waren. Hetgeen soms superieure sciencefiction opleverde, die tot op de dag van vandaag als klassiekers te boek staan.

Lees de rest van: In het sterrenspoor van Star Wars (2)

Het afgelopen jaar was een goed filmjaar, een jaar waarin ik meer zag dan het jaar ervoor, zeker ook in de bioscoop. Veel kijkervaringen werden voor mij achteraf best persoonlijk, tevens kwam er in 2015 veel uit wat voor de gemiddelde cinefiel veel herkenning maar misschien ook herhaling betekende. Voor mij persoonlijk gebeurde er in de filmzalen in ieder geval genoeg. Een korte beschouwing.

Lees de rest van: 2015 volgens Hendrik: Herkenning en herhaling

De openingstitels geven het met grote letters aan zodat er geen misverstand over mag bestaan: “The 8th film by Quentin Tarantino.” De filmmaker rekent duidelijk het Kill Bill tweeluik als één film en als toeschouwer kun je je borst natmaken voor een flinke dosis geweld en overvloed aan dialogen. The Hateful Eight is een klassieke western, maar tegelijkertijd ook een mysterie en een film met hedendaagse intenties en thematiek.

Lees de rest van: The Hateful Eight (2015)

In dit tweede deel van mijn BBC feestdagen-overzicht bespreek ik de korte klei-animatiefilm The Farmer’s Llamas – een nieuw Shaun the Sheep (2007- ) verhaal – en de nieuwjaarsspecial van Sherlock (2010- ) getiteld The Abominable Bride. Beiden eenmalige uitzendingen, maar overduidelijk in de traditie van het overkoepelende ontwerp.

Lees de rest van: The Farmer’s Llamas (2015) en The Abominable Bride (2016)

Het is een mooi filmjaar geweest, en zoals elk jaar eer ik de films die mij het meest deden met een serie tekeningen. Uit alles wat ik zag op festivals en binnen de normale distributie dit jaar selecteerde ik twintig titels die mij raakten, ontroerden, pijn deden, aan het lachen maakten, kortom: die mij het meest bij zijn gebleven. In plaats van de gewenste platitudes over de pracht van de film in zijn geheel zal ik onder elke tekening juist de scène uitlichten die voor mij de brille van de film het beste representeert.

Lees de rest van: 2015 volgens Theo: de beste scènes uit de beste films

Het naderende jaareinde betekent gewoonlijk het vullen van lacunes in het jaaroverzicht; het inhalen van films die eerder in het jaar misgelopen zijn en alleen maar aan urgentie gewonnen lijken te hebben. A Girl Walks Home Alone at Night (2014) was zo’n blinde vlek voor mij. Het gebrek aan voorkennis bleek een garantie tot een verwarrende kijkervaring. De film schijnt Iraans maar toont alles wat in Iran verboden is; de genreconventies lijken Amerikaans maar de culturele conventies zijn dat weer niet. Een bevreemdende hybride, deze ‘Iraanse’ vampierenhorror. Een toepasselijk besluit van het filmjaar, dit spel met illusies.

Lees de rest van: Use Your Illusion

Terwijl vanaf begin december het Grote Terugblikken op het filmjaar overal op stoom komt, wachten we bij Salon Indien het werkelijke jaareinde af om nog net die paar gemiste titels of late releases mee te kunnen nemen. Daarom zal de eerste helft van januari in het teken staan van een terugblik op dat wat in 2015 de revue passeerde in de Nederlandse bioscopen. Voor wie al lijstjesmoe was: geen nood, we zullen deze weken vooral ingaan op opvallende trends, onderbelichte pareltjes en persoonlijke reflecties op het afgelopen jaar. Op 14 en 15 januari besluiten we onze terugblik met de beste films volgens de redactie. Na het terugblikken zullen we vooruitkijken naar 2016. Eind januari gaat dit naadloos over in een verslag van het nieuwste van het nieuwste zoals dat op het IFFR geprogrammeerd wordt.